„Stworzyliśmy środowisko tak złożone, szybkie i pełne informacji, że musimy coraz częściej radzić sobie z nim na wzór zwierząt, które dawno temu przekroczyłyśmy”.
Robert Cialdini
Oto kilka dowodów (i rozwiązań) na to, że jesteśmy stworzeni do bycia nieszczęśliwymi.
Ewolucyjna adaptacja.
Niemal każdy z nas przeżuwa bardziej złe doświadczenia niż pozytywne. To ewolucyjna adaptacja — nadmierne uczenie się na niebezpiecznych lub bolesnych sytuacjach, które napotykamy w życiu (zastraszanie, trauma, zdrada) pomaga nam ich unikać w przyszłości i szybko reagować w sytuacjach kryzysowych.
Rozwiązanie:
Nie próbuj zatrzymywać negatywnych myśli. Mówienie sobie „Muszę przestać o tym myśleć” tylko sprawia, że myślisz o tym więcej. Zamiast tego zachowaj swoje zmartwienia. Kiedy jesteś w negatywnym cyklu, potwierdź to.
Nasz mózg nie nadąża za światem.
Naszymi ukrytymi emocjami, pragnieniami i lękami zarządza nasz limbiczny mózg ssaków, który nie zmienił się od bardzo dawna. W skali ewolucyjnej wyższa rozumna część naszego mózgu jest stosunkowo nowym nabytkiem i wciąż odkrywa swój związek z naszym mózgiem ssaków, który miał setki milionów lat, aby stać się instynktownym i dominującym decydentem. Te części naszego mózgu są często w konflikcie. W ten sposób jedna część ciebie decyduje się wstać o 5 rano, a inna część postanawia spać do 8. To nasz pierwotny mózg ssaków, wraz z oczodołową korą czołową, jest odpowiedzialny za większość naszych decyzji, podczas gdy reszta naszej bardziej rozwiniętej kory nowej (nasza świadomość) często znajduje sposoby na racjonalizację decyzji, które już podjęliśmy w oparciu o nasze instynkty i uczucia.
Ponieważ nasz mózg ssaków jest odpowiedzialny za takie rzeczy jak emocje, motywacja i zachowanie, ale nie za język, mamy trudności ze znalezieniem słów, aby wyjaśnić krytyczne rzeczy, takie jak „co Cię motywuje?” lub „dlaczego kochasz swoją matkę?” Wyraźnie coś czujemy, ale część mózgu odpowiedzialna za emocje jest oddzielona od części mózgu odpowiedzialnej za rozumowanie i język.
Stąd dość często trudno nam wyjaśnić co czujemy. W związku z tym jesteśmy skonfliktowani i ciężko nam odkryć czego w zasadzie chcemy.
Rozwiązanie:
Pozwól sobie na podążanie za instynktami. Często świat nam mówi, że coś jest zwierzęce albo prymitywne. I tak faktycznie jest. Ale prawda jest taka, że nie jesteśmy jeszcze w stanie się pozbyć tej części natury, więc nie walczmy z nią – tylko zaakceptujmy.
Instynkty czy rozum?
Nasz mózg nie jest przystosowany do dzisiejszego świata Wraz z szybkimi zmianami, jakie zaszły w ciągu ostatnich 10 000 lat, nasza własna biologia jest daleka od tego, by dogonić nasze nowe otoczenie.
Chociaż ludzie są bardzo adaptacyjni, życie w środowisku tak obcym dla jego projektu jest trudne. Ironia polega na tym, że im bardziej złożony staje się nasz świat, tym bardziej musimy polegać na naszych prymitywnych instynktach, aby poradzić sobie z przytłaczającą liczbą decyzji. Jednocześnie im bardziej złożony świat, tym mniej aktualne stają się nasze przestarzałe instynkty.
Rozwiązanie:
Daj sobie czas. Dobrą wiadomością jest to, że ludzki mózg może się aktualizować. Więc pozwól sobie na zastanowienie się nad sobą.
Nie wiesz czego chcesz.
Zwierzęta nie tracą sensu w swoim życiu, ponieważ ich instynkty, kierowane przez ich sprzęt (DNA), sterują prawie wszystkimi ich zachowaniami. Mrówka nie musi siedzieć i zastanawiać się, jak spędzić dzień, tak samo jak żyrafa. To, co mają zrobić i jak mają to zrobić, bez względu na to, jak skomplikowane lub zawiłe, są im odciśnięte w dziedziczonych na sztywno instynktach.
Rozwiązanie:
To normalne, że nie wiesz jaki masz cel w życiu i czego dokładnie chcesz. Dlatego warto być uważnym na to co mówi Ci Twój rozum, nie pomijając w tym uczuć.
Ambicja unieszczęśliwia.
Ludzie mają szczególną cechę pośród całego życia: naszą ambicję. Definicja ambicji to: „silne pragnienie zrobienia lub osiągnięcia czegoś, zwykle wymagające determinacji i ciężkiej pracy”.
Ta zakodowana ambicja, która prawdopodobnie znajduje się w naszym ego, może być największym źródłem siły naszego gatunku, a jednak często jest motorem naszego indywidualnego upadku i depresji. Prowadzi nas do wspinania się na najwyższe szczyty, dotarcia do najgłębszych oceanów, chodzenia po księżycu i leczenia śmiertelnych chorób, jednocześnie eskortując nas w depresję i smutek. Nieszczęście wynika z poszukiwania satysfakcji z tego, czego pragniemy, a nie z tego, co mamy.
Rozwiązanie:
Warto zastanowić się co jest wytworem naszej ambicji, a co naszą faktyczną potrzebą. Większość ambicji kosztuje zdrowie, czas, relacje i dotyka wielu innych naszych wartości. Decydując się na spełnianie ambicji, należy być gotowym na stratę. Ludzie mają tendencję do myślenia, że zmiana ich sytuacji, na przykład znalezienie lepszej pracy, większego domu lub innego związku, sprawi, że będą szczęśliwi. Musimy zrozumieć o sobie znacznie więcej, zanim będziemy mogli omawiać dokładne rozwiązania, więc najpierw zrozummy dynamikę ambicji.
Słowem posumowania.
Kiedy ludzie rozwinęli silne poczucie ego, nabyliśmy również biologiczną i behawioralną cechę ambicji. Wspinamy się po górach nie po to, by szukać jedzenia, ale dlatego, że góra nas kusi. Jeśli znajdziemy większą górę, stanie się to nowym celem. Dlatego ambicja może być najpotężniejszą cechą, jaka kiedykolwiek ewoluowała. Jeśli nie zniszczymy siebie lub nie zostaniemy zniszczeni przez obce życie, nasza nienasycona ambicja dyktuje nam nie tylko dominację na Ziemi, ale także wystarczająco dużo czasu, aby zdominować całą naszą galaktykę i resztę dostępnego wszechświata. Biologia człowieka po prostu tego wymaga. To jest w naszej naturze.
Wadą ambicji jest właśnie to, co czyni ją tak potężną; nigdy nie możemy być usatysfakcjonowani. Gdybyśmy mogli być usatysfakcjonowani, wtedy pierwsi ludzie zatrzymaliby się w epoce kamienia, brązu lub żelaza.
Źródła:
