Osoby pracujące w środowisku, które każdego dnia zajmuje się emocjami innych osób. Możesz doświadczyć stanu skrajnego zmęczenia i desperacji. Compassion Fatigue. Jest to termin opisujący fizyczny, emocjonalny i psychologiczny wpływ pomagania innym. Często jest to mylone z wypaleniem, które jest skumulowanym poczuciem zmęczenia lub niezadowolenia.
Chociaż wypalenie jest jedną z części tej formy zmęczenia, termin zmęczenie współczuciem obejmuje bardziej specyficzne doświadczenie, które może być spowodowane stresującym miejscem pracy lub środowiskiem, brakiem zasobów lub nadmiernymi godzinami.
Wyjątkowo często to zjawisko dotyczy terapeutów lub innych specjalistów zajmujących się udzielaniem pomocy z zakresu zdrowia mentalnego.
Kilka przykładów najczęstszych przyczyn:
- Prowadzenie terapii, która dotyka ciężkich problemów
- Bycie fizycznie lub werbalnie zagrożonym podczas świadczenia opieki
- Konfrontacja z samobójstwem lub groźbami samobójstwa przez kogoś pod twoją opieką
- Praca w niebezpiecznych środowiskach
- Opieka nad osobą, która doświadcza depresji
- Zajmowanie się kimś, kto doświadczył choroby lub śmierci
- Opieka pod dużym obciążeniem pracą, nadmiernymi wymaganiami lub długimi godzinami
- Świadczenie usługi wymagającej odwiedzenia miejsca wypadku, obejrzenia dowodów graficznych lub zajęcia się dowodami lub zgłoszeniami traumy
Pierwszymi znakami, że być może zaczynasz właśnie doświadczać wtórnym stresem pourazowym, jest moment, w którym zaczyna to wpływać na twoje myśli, nastroje i samopoczucie poza pracą.
Kolejne, które pozwolą Ci to zauważyć:
- Wahania nastroju
- Bardzo negatywne myślenie lub skrajny cynizm
- Nadmierna drażliwość lub szybkie wpadanie w złość
- Doświadczanie „oderwania”
- Dramatyczne wycofanie się z kontaktów społecznych
- Wpadnięcie w nałóg
- Narastające lęki i depresja
- Utrata produktywności
- Bezsenność
Objawy fizyczne:
Możesz czuć się emocjonalnie odłączony od innych lub odczuwać odrętwienie w życiu osobistym lub zawodowym. Chociaż objawy mogą być przerażające, a czasem wyniszczające, istnieją kroki, które możesz podjąć, aby wyleczyć. Pomocne może być rozpoznanie objawów, podjęcie proaktywnych środków zapobiegawczych i poszukiwanie leczenia.
Więc jak mogę tego uniknąć?
Po pierwsze i najważniejsze – zacznij coś robić w tym kierunku. Dłuższe trwanie w tym może doprowadzić do poważnych chorób. Warto sobie uświadomić, że jeśli dalej chce się pomagać innym, to najpierw należy pomóc sobie.
Work-life balance.
Współcześnie się coraz więcej o tym mówi, ale najważniejsze jest znalezienie równowagi między życiem zawodowym i osobistym.
Samoopieka.
Warto wspomnieć, że na nasz stan psychiczny nie tylko wpływa to czego doświadczamy, ale również tryb życia jaki prowadzimy. Wysypiaj się, wybieraj zdrową żywność, regularnie ćwicz i nie zaniedbuj relacji rodzinnych.
Przeciążenie emocjonalne.
Unikaj przeciążenia informacjami. Warto w tym celu dobrze poznać siebie i zacząć zwracać uwagę na to, jak stresujące lub traumatyczne informacje wpływają na Ciebie.
Zidentyfikuj swoje priorytety i dopasuj je do swojej drogi.
Poznanie siebie pozwala zrozumieć, co dokładnie jest Ci potrzebne. Być może chcesz pomagać ludziom, ale to nie zawsze oznacza jedną i wytyczoną ścieżkę.
Wdzięczność.
Obecnie praktykowanie wdzięczności stało się dość powszechnie znanym zabiegiem. Cudownie jest usłyszeć „dziękuję” od kogoś albo wyrazić je wobec kogoś. Ale bardzo ważnym jest, by powiedzieć „dziękuję” również sobie.
Pamiętaj, że nie jesteś w stanie zapobiec całemu cierpieniu ludzi.
Cierpienie i ból są częścią zbiorowego ludzkiego doświadczenia i że nie zawsze masz nad nimi kontrolę. Warto brać to pod uwagę by uniknąć frustracji.
Miej realne oczekiwania wobec siebie.
Koncentruj się na obszarach, nad którymi masz kontrolę, w tym na Twoich myślach i uczuciach.
Współczucie również dla siebie.
Psychologowie przeżywają trudne chwile, podobnie jak wszyscy inni. Słysząc codziennie ciężkie historie, obserwując intensywne emocje, może się pojawić bardzo niebezpieczna myśl. „W porównaniu do…”. Sprawia to, że odmawiają sobie prawa do cierpienia i zmęczenia. Większość psychologów doświadcza obecnie tych samych problemów, których doświadczają ich pacjenci.
Nie jesteś samotna/ny.
Łączenie się z podobnie myślącymi innymi to kolejna strategia, która może pomóc. Nie chodzi o zdradzanie danych pacjentów, ale znalezienie osób, które po prostu Cię rozumieją lub przeżywają to samo.
Co najważniejsze…
Czasami tego po prostu nie da się uniknąć. Uważnie obserwuj siebie: swoje ciało i stan psychiczny. Pomaganie innym może być. Gdy tylko rozpoznasz niektóre znaki ostrzegawcze, podejmij kroki, aby zadbać o siebie.
Szukaj profesjonalnego wsparcia zdrowia psychicznego, aby pomóc sobie przezwyciężyć trudne myśli i emocje oraz skupić się na zdrowych mechanizmach radzenia sobie. Terapeuci i opiekunowie mogą łatwo wejść w cykl obwiniania się za to, że nie mają tego, czego potrzeba do wykonywania swojej pracy, więc odmawiają sobie pomocy.
Polecamy również podcast dotyczący tego dużego, ale wciąż niewystarczająco rozpoznawanego problemu:
Źródła:
https://www.apa.org/topics/covid-19/compassion-fatigue
http://compassionfatigue.org/index.html
https://www.goodtherapy.org/blog/psychpedia/compassion-fatigue
https://www.webmd.com/mental-health/signs-compassion-fatigue
